آرامش دروني

بيشتر مردم چنين مي پندارند كه چيزي به نام آرامش دروني هست، و كسي مي تواند آن را برايشان فراهم سازد يا خود شخص مي تواند آن را به دست آورد. متاسفانه چنين چيزي وجود ندارد، اگر درجستجوي آسايش باشيد ناگزيريد كه در پندار به سر بريد و هنگامي كه ديوارهاي پندار فرو مي پاشد، اندوهگين مي شويد زيرا اين آسايش از دستتان گرفته شده است. پس براي درك اندوه و فراتر رفتن از آن فرد بايد ببيند كه به راستي چه روي مي دهد، نه اينكه آن را بپوشاند، در اينصورت است كه آناً و بدون اينكه ازرويدادهاي زندگي آسيبي ببينيدو لطمه اي به شما وارد شود، از آن دشواري ها گام به بيرون مي نهيد.

كنش انديشه ترس را مي آفريند و در آن ترس اشتياق به جاودانگي در ما پديد مي آيد، اين ترس همانا ترس از بي غذايي فردا يا نداشتن سرپناه يا ترس از مرگ وجز آن است. شمعي كه خاموش شده همانند شمع نو نيست، براي پديد آمدن نو، كهنه بايد پايان يابد. هرگاه تداوم اصلاح شده پايداري در كار باشد، ديگر آن اصلاً نو نيست. هزاران روز گذشته را نمي توان نو ساخت.

ما خود آگاهانه يا ناآگاهانه بسيار خود خواهيم و مادامي كه هر آن چه را كه خواستار آنيم به دست مي آوريم همه چيز را خوب ومرتب مي پنداريم، اما به محض اين كه حادثه اي روي مي دهد كه آنچه را داريم به خطر مي اندازد، در نوميدي گريه مي كنيم و اميدواريم كه آسودگي هاي ديگري پيدا كنيم كه آنها نيز روزي دستخوش خطر خواهند شد.

برگرفته از كتاب تنها رستاخيز نوشته كريشنا مورتي